"хвал"

хва́л

Что вы сами услышите ХВАЛ-ХВАЛ-ХВАЛ...

Хвал никак не мог этому помешать.

А хвал свой час прыпыняюць, слухаючы шэрую птушку. Паветра нерухомым робцца.

Булькоча ручай, хвал на сонцы зхацяць, рыбк залатыя скачуць, а на дне рознакаляровыя каменьчык ляжаць ды паблскваюць.

Я чыта пра цябе вершы паэта, цхя бурапенныя твае хвал паранова з родным азёрам, кал яны зхацяць, як крышталь, у зарослых берагах або шумяць у буру.

Хвал трывожацца волавам цьмяным,
Качак стракатых вруе гурба,
Свслач ле каламутныя слёзы,
нахлынае на сэрца журба;
Неба навсла шптальнай прасцнаю,
З-за

И за все за это
Столько хвал напето
От лета и до лета...
Спасибо:нЕ до смЕрти...
Прощайте, Капулетти...

Некаторых суседзя хвал, ншых жа ган, што яны займался тольк сабакам паляваннем.

Серца маё - сэрца, амаль ужо не верыць,
Над гэтаю пустэчай, дзе памрае мора,
Падобна чалавеку, блукае цiха здрада
З стагодзя стагодзе па хвал

Там моцныя хвал звука або гравтацы прыходзяць раней чым святло. Нават можна лчыць, што святло наадварот, ад нас адыходзць, перадае нфармацыю далей.

Нядана, напрыклад, быццам хвал прайшл праз мяне, лёгенька паказытал разллся. А да гэтага некальк разо яны шкраблся, цснул.

У гэты час пырск зьляцел з хвал: у кожнай кропельцы нарадзлася новае жыцьцё.

Вецер ганя па ёй паметровыя хвал, па ёй праплывал нбы карабл машыны суседзя, па калена вадзе забалялся дзец, але нчога не магло парушыць спакою мясцовых

-Анчога не бачу, - прамармыта Алк, выварачваючы стырно здымаючы зграбныя хвал з-пад кола.

Раз"юшаныя вадзяныя хвал блся аб бераг, паграджаючы адарваць пантон-сцэну занесц яе возера.

Фэстываль адменены не бы.

Слог "хвал" созвучен с "оказал" и "попал". "Лил"
с "гнил". "Он-де" с "тем" и с "де" в "разглядеть". "Помой"-
- "порой" - "кожурой" - понятны.

Ад багны аддзяллася вада -- там, дзе некал ляжала бязмежная Багна, цяпер гулял салёныя хвал, а багна зраблася дном усепланетнага Акяна.

Потым,
стоячы перад акном, ён цха па дзцячы шчыра папрас вецер, як не перастаючы, ганя хвал па лужынах палва са сваёй бяздоннай палвачк дано вымытыя

Хвал выкнул на пясок абломк ягонай лодк. На наступны дзень бацьку знайшл каля хвалярэза. Мёртвым. Мора пашкадавала яго.

Хвал паднялся уверх, кранул карэнне маладой вярбы у апошн раз адыйшл глыб,
зранял паверхню, схвашы у глыбн вялзны сакрэт тутэйшых балотных мясцн.